May kiss

Lezzetli

Bu film için yapabileceğim en doğru tanım, en kısa haliyle budur. Hani daha önce hiç denemediğiniz, farklı bir yemeğin tadına bakarsınız.. Şimdiye kadar ondan çok daha lezzetli bir sürü yemek yemişsinizdir ama farkı ve tadı size keyif verir, etkiler. İşte öyle bir film Café Society. Kusursuz değil, efsane değil, en iyi değil. Ama çok lezzetli.

Aksiyon yok, gizem yok, türünde yazdığı gibi komedi de pek var sayılmaz. Kağıt üzerinde kendini izletecek pek bir şey vaad etmiyor film aslında. 30'lu yılların New York ve Hollywood'u, eski kırık ve kibar İngilizce, müthiş detaylandırılmış elbise ve mekanlar.. Tüm bunlar, hikayenin bütünü ve filmdeki tüm o ihtişamlı hayatlara rağmen anlatımın naifliğiyle birleşince.. 81 yaşındaki Woody Allen yine populizm endişesinden uzak, kalite kokan, klas bir filme imza atmış.

Bu arada enteresan bir bilgi.. Filmde Steve Carrell yerine Bruce Willis oynuyormuş. Hatta çekimlere onunla başlanmış. Ama setlerdeki umursamazlığı ve replikleri sürekli unutması sebebiyle Woody Allen tarafından kovulmuş. Bence isabet de olmuş. Steve Carrell'a da ayrı bir parantez açmak gerek. Eğlencelik (popcorn) filmlerle ün yapmıştı ama son yıllarda tamamen ciddi rollere bürünmeye başladı ve çok daha iyi bir aktör olduğunu farklı yollardan da kanıtlamış oldu.

Çocuk ve Savaş

Dün Suriyeli çocuğun bu fotoğrafı ve bize insanlığımızı sorgulatan videosu hepimizin aklına kazındı. Twitter ve Facebook'ta gün boyu paylaşılarak çocuğun surat ifadesi resmen bilinç altımıza işledi, ezberimize kazındı. Bu konuda söylenecek çok şey var, bir o kadar da hiçbir şey.. Herkes çok şeyler söyledi, kimisi de hiçbir şey. Biz paylaşımlarımızı yapıp sahte üzüntülerimizi takipçilerimize yansıttıktan sonra yine hayatımıza devam ettik. Ben de ettim. İşten çıkıp akşam eve gittim. Duş alıp, bir şeyler yiyip, internette gezindikten sonra film izlemeye koyuldum.

Tesadüfün bu kadarı olacak, ki hakikaten de tesadüf. Listemin ilk sırasında Eye in The Sky diye bir film vardı. Filmin konusu ne biliyor musunuz? Savaşın ortasında kalan minik bir çocuk. Tabii içinde fazlasıyla politik ayrıntı, fazlasıyla üst örtmece, fazlasıyla rant kavgası var. Tıpkı gerçekte ve yukarıdaki fotoğrafta olduğu gibi. Filmde Afrika kıt'asının en çok aranan 3 azılı suçlusu ve yola çıkmak üzere olan 2 canlı bomba aynı evde toplanıyor, Amerikan ve İngiliz askerleri hepsini öldürmeye ve olası bir intihar saldırısını engelleyip, yüzlerce insanın ölümünü engellemeye yelteniyor. Ama bombalayacakları evin dibinde küçük bir kız çocuğu ekmek satıyor. Bu yüzden de iş, içinden çıkılmaz bir hal alıyor. Son derece sürükleyici, heyecan ve merakla kendini izleten bir film. Gerçekçiliği tartışılır. Irak'ta 1 milyon sivili gözünü kırpmadan öldüren insanlar, 1 tane çocuğun ölümünü engellemek için bu kadar mesai yapar mı? Sanırım hayır. Ama mevzu aslında bu değil. ABD, İngiltere veya Mozambik fark etmez. Filmi insan olarak izleyip, olanları da gerçek olarak kabul etmek hiç zor değil. Efsane değil, ama görülmesi gereken bir film.

Filmin sonunu anlatmayacağım tabii ki ama, filmi de izledikten sonra bu Suriyeli çocuğa biraz daha uzun baktım. Fotoğraflarına, videolarına.. Yapılan yorumlara. Çünkü ilk baktığımda ilistürasyon gibi gelmişti. Yani demek istediğim şu.. Her gün ölen, kıyıya vuran, parçalanan çocukları duyup görüyoruz. Bizim için sıradanlaştı malesef. Tıpkı ülkedeki terör ölümleri gibi. Hepsi aynı önemde, hepsi aynı değerde elbette. Bu sadece yaralanan bir çocuk neticede. Esasen çok daha kötüleri her gün ölüyor, parçalanıyor, çok daha ağır yaralanıyor. Ama bu çocuğun ifadesi aslında hepsini bize anlatıyor. Uzun uzun, saatlerce, sayfalarca, günlerce..

Savaşın tam ortasında. Enkazdan çıkmış. Yanında anne yok, baba yok. Bir daha da hiç olmayacaklar. Belki ne olduğundan bile haberi yok. Yaralandığından bile.. Tek başına, öylece oturuyor. Suratının sol tarafı kötü durumda, parçalanmış. Orayı ellediğinde kan olduğunu fark edip şaşırıyor. Kanı çaktırmadan oturduğu yere sürüyor. Ağlamıyor bile. Ağlayamıyor. Çünkü ağlasa umursayacak, teselli edecek kimse yok.

Hepimizin suçu var bunda. Liderlerin, milyar dolarları olan godamanların, orta sınıf işçinin, senim, benim, karşı komşunun, bakkalın.. Herkes suçlu bu halde olduğumuz için. İnsanoğlu suçlu. Ben o yüzden inanmıyorum cennete, cehenneme. Ben bu hayattaki şeyleri gördükten sonra hiç bir tanrı beni cennete, cehenneme inandıramaz.

Suicide Squad - (Margot Robbie + Will Smith) = 0

Suicide Squad çeşitli ülkelerde vizyona girdikten sonraki yorumlar ve IMDB puanının düşük kalmasını "aşırı beklenti"ye yormuştum. Ama hakikaten kötü filmmiş yahu. Zaten süper kahraman filmlerinden pek haz etmem. Deadpool ile bu ön yargımı biraz kırmıştım. Bunu da o lezzete yakın, şakası bol olarak düşündüğüm için daha farklı bir beklentiye soktum sanırım kendimi. Gerçi Deadpool çok başka bir seviye. Bir süper kahraman filminden çok daha ötesi. Neyse.

Açıkçası ben fragmanın neredeyse tamamen Harley Quinn odaklı olduğunu görünce filmi de o çizgide ilerliyor sanmıştım. Ki öyle olsaymış çok daha güzel olacakmış belli ki. Yapımcılar film bittikten sonra bir boka benzemediğini anlayınca fragmana dayamışlar Harley'i. Filmi götüren de zaten Harley Quinn rolündeki Margot Robbie'nin güzelliği ve rolüne kattığı sempatikliği. Biraz da klişe hikayeli Deadshot rolündeki Will Smith idare ediyor maçı, o kadar. Bu ikiliyi çıkardığınızda 3. sınıf bir fantazi filmiyle baş başasınız.

Filmde kesilen çok sahne olduğu söyleniyor. Zaten fragmanda gördüğümüz bazı sahneler de filmden çıkarılmış. Joker'in bir çok sahnesinin kesildiğini biliyoruz, ki bana göre Jared Leto gayet de güzel Joker oynamış. Kesilmese ve hatta biraz daha o role ağırlık verilse daha iyi olabilirmiş.

Kısacası bir süper kahraman filminden çok, kötü adam rolünde büyücülerin, ruhani varlıkların ön planda olduğu, hangi karakterlere odaklanması gerektiğini kestirememiş kötü bir fantazi filmi olmuş Suicide Squad. Bu tarz şeylere bayılıyorsanız, vaktiniz  de çoksa gidin deneyin. Dünyanın en kötü filmi olmasa gerek.

Bir dokundurma da 3D'ye yapmak istiyorum. Bu saçmalık artık azalarak bitmeli. Filmde 3D'lik tek bir sahne yok desem yeridir. Ve malesef ki 3D izlemekten başka şans sunulmadığı için zorla izlemek zorunda kaldık. Ben 3D olayını komple gereksiz bulurken, bir de böylesine 3 boyuta hiç ihtiyaç duyulmayan bir filmde bunun dayatılması saçmalıktan başka bir şey değil.

Fakat Margot Robbie.. Film boyunca "tatavayı bırakın da Harley Quinn'li sahnelere gelin" modundaydım. Ona yeterince vakit ayrılmaması büyük hata ve bence pişmanlık. Dediğim gibi fragmanların ona odaklı olmasından bu pişmanlığı anlayabiliyoruz. Ayrıca bir Harley Quinn projesinin planlandığı duyurulmuştu ama çıkması için baya beklemek zorundayız sanırım. Bir daha asla DC filmine gitmem ama tamamen Harley Quinn odaklı, Margot Robbie'nin oynadığı bir film yapılırsa gidebilirim.

Kupa Beyi

WTF?

The Neon Demon

İzlerken ve özellikle de bittiğinde "hassiktir bu neydi şimdi?" dediğiniz filmler vardır. Buna uygun aklıma gelen en meşhur örnek David Lycnh piskopatının Mullholland Drive'ı. Tarz olarak aynı diyemem ama nasıl aktığını, nelerin anlatılmak istendiğini tam olarak anlayamadığınız, anlatılmak istenenin aşırı derecede marjinal şekilde anlatıldığı ender filmlerden biriydi. O tür filmler genelde "mindfuck" olarak adlandırılır, konunun ne olduğu bile tam olarak belli değildir. Bu filmde farklı olarak konu belli. Hatta biraz klişe bir konu. Ama ilerleyiş ve anlatım, ayrıca anlatımdaki "ofansiflik" çok acayip. Ofansiflikten kasıt nedir? Vallahi filmde şiddet, çıplaklık, vahşet, hatta pedofili ve nekrofiliye kadar her türlü iğrençlik var.

Filmin odağında, baş döndürücü derecede güzel olan 16 yaşındaki taşralı Jesse* var. Los Angeles'a gelerek model olmak ve güzelliğiyle para kazanmak istiyor. Sonra bu güzelliğini çekemeyen rakiplerine, moda ve modellik dünyasının inceliklerine ve taşralı kızımızın şöhretle birlikte gelen ani değişimine parmak atıyor film. Konu açık, net ve hatta klişe. Ama film pek öyle değil. Konu sıradan olunca, filmi son derece marjinal hale getirmek, görüntü yönetmeninin sapkınlığına kalıyor.

Biraz ağır ilerliyor, ama değişik şeyler izlemeyi seviyorsanız ve bittiğinde "bu neydi ki şimdi?" demek hoşunuza gidiyorsa seveceğinize eminim. Biraz Mulholland Drive, biraz Black Swan, biraz Fight Club, biraz Drive, biraz Parfume.. Tüm bu filmlerden ufak ufak tarz sıçramaları hissettim ben. Ve notum gayet olumlu.

* Daha önce Jennifer Lawrance ile ilgili meşhur ön görümü blogun emektar okuyucuları hatırlayacaktır. Benzer bir tahmini, filmin baş rolü Elle Fanning için yapıyorum. 98 doğumlu bu körpe kızımızın Jennifer ablası kadar olmasa bile önemli yerlere geleceğini hissediyorum. Güzellik olarak Lawrance'dan çok önde bana kalırsa. Oyunculuk olarak da bu filmde sergilediği rolü çok başarılı buldum, potansiyeli yüksek. Adından sıkça söz ettireceğinden eminim.